Luang Prabang.

Luang Prabang is een vriendelijk stadje in het Noorden van Laos. Na een dag rust voor Felice in Vientiane reisden we er naartoe per bus over een vrij slechte weg. Het grootste gedeelte ging de weg slingerend door de bergen met veel haarspeldbochten en met prachtige vergezichten.  Twaalf uur over 430 km met de airco voluit en te weinig vesten bij de hand dus ik was later behoorlijk verkouden. De oude hoofdstad van Laos is nu een echt toeristen stadje. Overal buitenlanders, hotels, guesthouses, restaurants en souvenir winkeltjes. Er stroomt daar heel wat buitenlands geld Laos binnen, maar de concurrentie is moordend. Het lijkt wel of iedereen je een tuk-tuk rit of een bootreis wil verkopen. De restaurants zijn toch vaak maar matig bezocht, want veel toeristen zijn backpackers die de lokale eetstalletjes opzoeken. Goedkoop en lekker en de winst hieruit komt zo snel in de zak van de lokale bevolking.

We hadden een rustig appartementje waar je buiten kon zitten en we hebben voor 4 dagen goede fietsen kunnen huren dus we hadden een lekker rustige tijd waarbij we de omgeving goed hebben verkend. Natuurlijk hebben we ook een paar van de verplichte toeristen attracties bezocht. Een boottocht naar de grotten van Pak Ou was leuk, maar vrij fris. De temperatuur was rond de 17 graden, koud voor hier, maar het varen over de Mekong is indrukwekkend, een machtige rivier. Opvallend was het grote aantal groentetuintjes overal op de oevers. In de toer zit ook altijd een bezoek aan een dorp waar de Lao whisky wordt gestookt. Een behoorlijk sterk destillaat van rijstwijn, dat voornamelijk populair is omdat het zo goedkoop is. (Eén liter 45% alcohol voor ongeveer één Euro)

De tempel Phu Si op de heuvel (428 treden!) midden in het centrum geeft een prachtig uitzicht over de stad. Je kunt daar kleine kooitjes kopen met 2 vogeltjes erin. Het brengt geluk om die bij de tempel vrij te laten.

Het Koninklijk paleis tegenover de tempel op de heuvel hebben we ook bekeken. De laatste koning van Laos, die in 1975 door het huidige regime is verdreven, woonde hier. Best een aardig gebouw en niet overdreven luxe, het deed mij erg denken aan Paleis Soestdijk.

De volgende dag hebben we een tuk-tuk gehuurd om naar de waterval van Kuang Si te rijden ongeveer 30 km ten zuiden van Luang Prabang. Een mooie waterval met licht blauwe bassins door het kalksteen in de bodem. Op de terugweg gestopt bij een dorpje waar mensen van een Etnische minderheid wonen, de Hmong. Daar word je niet blij van; een tocht langs de huisjes via een aangelegd pad waarbij iedereen dezelfde souvenirs aanbiedt. Dit doen dan kinderen op een zeurderige toon, bijna als automaten. Het moet droevig stemmen als je zo je inkomen moet verdienen.

Omdat we geen zin hadden om voor de tocht naar Pakse bijna 24 uur in de bus te zitten zijn we van Luang Prabang naar Pakse gevlogen. Een heel goede beslissing want dat was een aangename reis en inmiddels zijn we weer veilig in Itu aangekomen (Flip per motor en Felice met een tuk tuk), waar de komkommers en bonen lekker gegroeid zijn tijdens mijn afwezigheid.

VSO Volunteer conferentie.

Van woensdag 30 november tot vrijdag 2 december was er een conferentie voor VSO volunteers in Vang Vieng. Vanwege de lange reis, (11 uur Pakse-Vientiane en 4 uur Vientiane-Vang Vieng) leek het me beter de reis in twee etappes te doen. De week ervoor hadden we de eerste groentes in de kas geplant, bonen en komkommer en het lijkt allemaal goed op te komen.

 Zondag kreeg ik dan toch nog een telefoontje dat mijn motor klaar was, dus op weg naar Pakse heb ik mijn motor opgepikt en alles lijkt OK, behalve dat de tank, tot en met de reservetank, tot op de laatste druppel leeg was. Na een lekkere rustdag met wat zwemmen in Vientiane, dinsdagmiddag met alle 18 vrijwilligers door naar Vang Vieng. Vang Vieng is een echte toeristen plaats, vooral voor jongeren. Veel café’s waar je rustig met een blind paard naar binnen kunt en veel water vertier, kanoën, kabelbaantjes, trecking, tubing,  e.d. 

De conferentie was in een rustig hotel en we hadden de gelegenheid om kennis te maken met andere vrijwilligers en hun werk. De presentatie die had gemaakt van mijn werk werd goed ontvangen. Ik had een verhaal gemaakt over mijn gedachten tijdens de eerste voettocht naar mijn plek nu. We hadden het ook over de stand van zaken wat betreft het snel uitbreidende VSO programma hier e.d. Het viel mij wel op dat de Europese verwachtingen en opstelling bij groepsactiviteiten toch wel verschilt van b.v. de Aziatische volunteers.

 De Europese vrijwilligers, kritisch, assertief en actief, de anderen toch een beetje braaf en terughoudend. Er was ook een presentatie van een Amerikaanse volunteer die vanuit Thailand werkt voor groepen Etnische minderheden in Burma. Ook een lezing o.a. over de Lao cultuur van Mr. Sombath Somphone van PADETC. Hier een link naar PADETC. PADETC is betrokken bij leuke educatie projecten waarbij praktische leren van duurzame technieken en de uitwisseling tussen ouderen en jongeren leuk hand in hand gaan. Mr. Sombath’s reactie om een vraag van mij; “I can see from your question you are a wise men” stimuleerde mij niet echt. Daar moet ik nog mee leren omgaan. Het gaat vaak om mijn grijze haar, wat hier veel respect geeft, terwijl je in Nederland vaak juist positieve reacties krijgt op een actieve, jeugdige houding. Wat in dit verband nog wel leuk was, dat een nieuwe Filippijnse vrijwilligster van 39 zichzelf voorstelde als waarschijnlijk de oudste hier. Ik heb het maar als compliment opgevat.

De conferentie was een leuke ervaring met een belangrijke rol voor het sociale gebeuren onder het genot van BeerLao, dans en karaoke in de avonduren. Een beetje meer interactie tussen de deelnemers was mij welkom geweest, maar goed je moet iets te wensen houden. Vrijdag was er nog een bezoek aan een biologisch bedrijf waar ze moerbei bomen gebruikten voor thee, de vruchten voor sap e.d. De zijderupsen die er vroeger waren, waren inmiddels overleden. Er werd gezegd door het lawaai van de toeristenindustrie, maar of dat echt waar is? Het boerderij deel leek me niet erg productief, maar er waren leuke ‘mudhouses’ als toeristenverblijf. Eén zelf met een hout gestookte pizzaoven in de keuken. Hier een link naar hun site.

Vrijdagmiddag weer terug naar Vientiane over een vrij slechte weg (4 uur over 170 km) Zaterdag nog een afscheidsfeestje en dan met Susan en Somnath terug naar Pakse met de nachtbus om maandag weer in Itue te beginnen.