vrijdag 7 september 2012

Afscheidsfeestje.









Donderdag heb ik de laatste Engelse les gegeven. De studenten hadden een test gedaan en iedereen kreeg een mooi cetrificaat Daar waren ze erg blij mee. Ik heb geprobeerd zo eerlijk en objectief mogelijk de vorderingen van iedere student er in te verwerken. Ik ben natuurlijk al dagen bezig met op ruimen, inpakken en weggeven wat ik niet mee wil nemen. Wonderlijk hoeveel je in die 18 maanden alweer verzameld hebt. Nou ja dat gaat goed.

Gister was mijn afscheidsfeestje. Erg geslaagd. De leiding van het centrum had er werk van gemaakt. Er was een kalf gekocht voor op de barbecue en er was voldoende bier. Het kalf werd met een harde klap met een knuppel verdoofd en toen geslacht door in het hart te steken. Dat had ik nog nooit gezien. Wat ik ook nooit gezien had was dat de spieren in het vlees nog minstens een uur na het slachten allerlei samentrekkingen vertoonde. Heel eigenaardig.

Een groot deel van het vlees werd geroosterd, inclusief darmen, vaak met inhoud. Met galanga werd een soort bloedworst gemaakt, alles op traditionele wijze. Best lekker maar als je alles bij elkaar ziet denk ik er toch eens over om iets minder vlees te eten voortaan. Wat niet geroosterd werd ging in plastic zakjes mee naar huis. Ik heb eens verteld dat ook in Ethiopië wel rauw vlees gegeten wordt en dat verhaal moet ik eigenlijk bij iedere barbecue bevestigen, of men nauwelijks kan geloven dat dat ergens anders ook gebeurt.
In de middag werd er uitgebreid Pétanque (Jeu de boule) gespeeld. Onvermijdelijk in Laos en een serieuze zaak.

 Best gezellig en je leert dat spelletje hier toch aardig kennen. Je moet mee doen. Met de Karaoke heb ik dat, tot grote teleurstelling van mijn collega’s hier, weten te vermijden. Er zijn grenzen. Verder is het bier drinken nog een hele cultuur hier. Er werden door nieuwkomers nog een paar kratten bier aangeboden.











 Het bier wordt rondgebracht, vaak door één van de dames. Er is maar één glas. Eerst neemt de dame zelf een beetje en laat duidelijk aan iedereen zien dat ze drinkt, daarna gaat ze met het glas het hele gezelschap rond. Meestal wordt het laatste beetje bier in een soort plengoffer op de grond gegooid.









Als afscheidscadeau kreeg ik een afbeelding van een beroemde tempel hier in de buurt What Phu. Er zat een ontroerende speech bij en ik realiseerde me dat ik hier ondanks sommige tegenvallers toch een goede tijd heb gehad. Eigenlijk had ik de indruk dat iedereen kon begrijpen dat voor mij de tijd hier lang genoeg was geweest. Daar is vrede mee. Nu nog 2 dagen hier. Mijn uitrusting, koelkast, gastoestel, wasmachine e.d. naar Vientiane versturen (per bus) en vrijdag terug naar Nederland. Daar zie ik ook wel weer naar uit.


maandag 27 augustus 2012

Terug naar Nederland.


Voor sommigen van jullie zal het niet als een verrassing komen dat Felice en ik de beslissing hebben genomen om het laatste half jaar van mijn contract niet uit te dienen. Het heeft wel moeite gekost om tot die slotsom te komen, want ik geef niet snel op en ik maak graag af waar ik aan begonnen ben. Het is een ingewikkeld proces om tot zo’n beslissing te komen, maar laat ik proberen de belangrijkste aspecten te beschrijven. Het zit me al van het begin van mijn werk hier dwars dat ik heel veel Engelse les geef aan de medewerkers van het onderzoeksstation. 

Dat komt helemaal niet overeen met wat er in de projectbeschrijving stond en het voldoet natuurlijk ook niet aan de doelen van VSO in Laos, vnl. armoedebestrijding. Ik dacht dat een aardige ingang zou kunnen zijn en een tijdje heeft het ook zo gewerkt. Ik kon aardig inschatten hoe zaken hier georganiseerd waren en wie wat deed toen ik met het zaadproductie projectje begon. Die ene kas die met VSO geld is gebouwd is inmiddels aangevuld met 4 andere die uit het onderzoeksbudget zijn betaald. Een goede zaak al had ik verwacht wat meer bij de planning en uitvoering van de zaadproductie betrokken te worden. Maar dat is nu eenmaal de positie van een vrijwilliger en gelukkig zijn er capabele mensen die met het project verder gaan.


Verschillende keren heb ik geprobeerd om via andere projecten een wat zinvollere tijdsbesteding te krijgen, eventueel parttime, en even leek het erop dat er werk zou zijn bij een Farmers Field School van een ngo, hier 60 km vandaan. Ondanks mijn inzet om de contacten zo vlot mogelijk te laten verlopen en het papierwerk snel te regelen heb ik sinds april eigenlijk hier niets meer over gehoord.

Een echte ergernis was het feit dat mijn verblijfsvergunning 29 juni was verlopen en dat op 17 augustus dat nog steeds niet opgelost was. Na mijn vakantie moest ik dus voor de 6e keer met een toeristen visum het land in. Van de 18 maanden dat ik hier toen was heb ik dus een half jaar niet de vereiste papieren gehad. Ik vind dat je als vrijwilliger op zijn minst mag verwachten dat het papierwerk in orde is.


Mijn woonsituatie is ook nooit erg ideaal geweest. Geen keuken, geen tafel binnen, vaak geen water om te douchen e.d. De lekkage van het dak werd ook steeds erger en in het regenseizoen is dat geen pretje. Op den duur werd me dat toch te gortig. Ik werd trouwens helemaal nogal depressief van de regen. Je kon dagen niet naar buiten en dan ben je toch behoorlijk geïsoleerd hier in zo’n kleine gemeenschap. Natuurlijk speelt ook mee dat ik nog steeds moeite heb met de taal en dat is toch wel echt een voorwaarde voor wat sociaal verkeer hier.


Het hing dus al een tijdje in de lucht en na een heerlijke vakantie met Felice in Indonesië ben ik tot de slotsom gekomen dat eigenlijk niemand er veel baat bij heeft dat ik nog een half jaar blijf. De situatie gaat niet meer veranderen. Ik voel me nu weer opgeladen, maar ik verwacht dat ik snel weer erg ontevreden wordt als we op dezelfde voet doorgaan. Dit alles heb ik aan de VSO vertegenwoordiger gemaild en eigenlijk kwam per ommegaande zijn reactie dat hij het er mee eens was het contract bij het aflopen van mijn toeristen visum te beëindigen. Dat betekent dat ik rond 15 september terug naar Nederland kom.

vrijdag 3 augustus 2012

Bali en Lombok.



Woensdag 27 juli met frisse moed aan de vakantie begonnen. Eerst op de motor, tussen de buien door, naar Pakse. De motor bij Susan en Moses gestald en met de bus naar Ubon Rachatani in Thailand. Daar de dag verder doorgebracht met winkelen in de vrij ongezellige grote stad. Ubon heeft meer weg van een groot industrieterrein. De volgende morgen vroeg met het vliegtuig naar Bangkok, waar Felice me al op zou moeten wachten, maar die was nergens te vinden. Wachten maar. Na een paar uur een sms naar Laura, Thij en Felice, maar dat bracht geen opheldering. Dan maar wachten op de volgende vlucht uit Qatar. Die kwam rond de middag en daar zat Felice in. Ze had haar aansluiting gemist omdat ze niet de lokale tijd had aangehouden. Bij aankomst had ze het klaargespeeld om onmiddellijk haar sim-kaart te verliezen zodat telefonisch contact was uit gesloten. Geen probleem, het was leuk elkaar weer te spreken en we hadden genoeg tijd tot onze vlucht naar Bali 5.45 uur de volgende morgen. We lieten de bagage op het vliegveld achter en gingen met de trein Bangkok in. Goede verbinding en een leuke ervaring. Uit de automaat kwamen plastic munten die als toegangskaartjes dienden. 















Bangkok is een  erg grote stad en we belandden midden in een tropische stortbui, dus na het eten toen het donker werd maar terug naar het vliegveld en daar wachten tot we konden inchecken.


De reis naar Bali verliep verder voorspoedig en we  belandden in een heel leuke “home stay” in  Sanur, een rustig deel van Zuid Bali. Daar hebben we lekker in de Bali zee gezwommen en een beetje de omgeving verkend en lekker gegeten natuurlijk. Wat opvalt is dat het enorm op toeristen gericht is, een voortdurende stroom van verkopers, massage aanbieders, tour operators die je van alles willen aansmeren. Het gaat op een vriendelijk rustige manier, niet agressief, maar de concurrentie is moordend. Dat viel later op Lombok nog meer op omdat daar minder toeristen zijn. Iedereen biedt ongeveer hetzelfde aan tegen bijna dezelfde prijs.


Na een paar dagen een tocht naar Lombok geboekt, een must als je in de Lombokstraat woont. De langzame boot gekozen omdat de prijs maar een tiende is van de kosten van de speedboot. Deze boot bleek wel erg langzaam te zijn want na een uur of 4 maakte hij een paar mooie pirouettes op volle zee en stopte. Waarschijnlijk problemen met de sturing. We werden opgehaald door een andere veerpont die ons op sleeptouw nam.


Na een bustocht van bijna 2 uur kwamen we in het donker aan in Senggigi,  waar we een kamer vonden, vlak bij zee. Een dag gebruikt om weer lekker in zee te zwemmen en de omgeving te verkennen en de volgende dag  een scooter gehuurd om wat rond te rijden. Een mooie tocht naar het noorden gemaakt, maar op de terug weg  kregen we een lekke band die niet gerepareerd kon worden, dus een nieuwe band gehaald in het dorpje verderop:  een heel gedoe, maar goed voor de lokale contacten.  De mensen waren erg behulpzaam! Gelukkig konden we het op soepele wijze verrekenen met de huurkosten.


Door de Ramadan is het wel moeilijk om in kleine warungs wat te eten te krijgen, ze zijn alleen tussen  5 en 6.30 uur ’s avonds open en hebben een beperkt menu. De veel duurdere toeristen tenten zijn wel gewoon open. Indonesië bevalt goed, vooral op Lombok valt op hoe vriendelijk en behulpzaam de mensen zijn, iedereen wil wel helpen en ze begrijpen het ook wel dat je niet bij iedereen, die langskomt  wat kunt kopen,  al doen we ons best.

zondag 8 juli 2012

Een ontdekkingstocht.



Het regenseizoen is hier in volle gang. Er stonden geen weekend tripjes op het programma dus zoek je een tijdvulling en ik wilde de omgeving nog wel wat meer ontdekken. Op mijn Duitse kaart stond een gebied aan de overkant van de hoofdweg aangeduid als “Dörfer der Bergvölker; Kaffeeanbau”. Dat had wel iets mysterieus, dus erop uit. Ik had al eerder een pad gezien dat er slecht uitzag, erg modderig, maar lopend ging het wel. 

Het was een aardig pad door nette koffie plantages. Hier en daar waren mensen aan het werk. Ik zag hoe je een aanhangertje met koffieplanten achter de bromfiets kunt hangen en ik werd begeleid door wat kinderen.











Ik had ook gehoord dat er in die buurt ook watervallen waren en inderdaad kwam ik al na een paar kilometer bij een ravijn met in de verte een waterval. Langzamerhand werd het pad smaller en ik liep langs een enorm ravijn met beneden de rivier. 

Uiteindelijk werd het pad vrij onbegaanbaar en ben ik maar teruggekeerd, maar het was echt een prachtige wandeling in een voor mij onbekend gebied vrij dicht bij waar ik woon.
In het werk zijn ook wat ontwikkelingen.

 Ik schreef al over de problemen bij de verlenging van mijn verblijfsvergunning. Die zijn opgelost met een tijdelijke verlenging van een maand. Toch heb ik naar aanleiding hiervan nog eens gekeken hoe de zaken er hier voor staan. Van de prachtige functieomschrijving komt niet veel terecht. Mijn belangrijkste taak is nog steeds het Engels geven. De woonomstandigheden zijn niet ideaal, zonder keuken en met een lek dak. Doordat ik me de taal niet voldoende machtig heb kunnen maken, ik scheef al dat het makkelijker is een taal te leren als je 26 bent dan op je 62ste, blijf ik vrij geïsoleerd. 

Ik verwacht niet dat er in deze situatie nog veel verandering komt het laatste half jaar. Toen ik dat aan mijn VSO baas in Vientiane mailde, kreeg ik als antwoord dat het toch wel jammer was nu te stoppen. Hij verwacht dat er op korte termijn nieuwe kansen zouden komen bij het project van Village Focus International, waar ik in april over schreef. In de contacten met VFI zit vooruitgang, maar het is nog lang niet duidelijk op welke termijn ik daar zou kunnen gaan helpen. Ik heb dus voorgesteld aan VSO dat hierover en over mijn verblijfsvergunning duidelijkheid moet zijn voor ik over drie weken met Felice op vakantie ga. Het lijkt mij voor niemand nuttig om hier nog een half jaar ongemotiveerd te blijven, met maar een heel kleine kans dat er nog iets verbeterd. Ik ben dus ook bezig met een ontdekkingstocht binnen de bureaucratie waarvan de afloop nog niet helemaal duidelijk is.

zondag 1 juli 2012

Rocketfestival



Het is dan uiteindelijk toch gelukt om een Boun bang Fai (rocketfestival) mee te maken. Na een tip tijdens het koffie drinken en een telefoontje bleek er gister 1 July een festival te zijn zo’n 20 km voorbij Pakse in Phongthong distirct. Met Vanna uit Pakse daar gistermorgen naar toe. Het regende op de heenweg en het is de hele dag eigenlijk blijven miezeren. Dat zou het festival overbodig moeten maken want het doel van het afschieten van de grote vuurpijlen is het uitlokken van het regenseizoen.











Het festival terrein was bij een tempel in aanbouw. Het geld dat aan het festival wordt overgehouden wordt aan de bouw van de tempel besteed. Op auto’s en op stellingen stonden grote vuurpijlen van zo’n 2 meter tot wel 7 meter lang. Hier en daar werd nog kruit in de hulzen gestampt, maar de grote versierde raketten lagen al klaar. 

De lanceer inrichting was en enorme ladder waar de pijlen tegenaan werden gezet en met een lont afgestoken. De kleinere eerst en de allergrootste als laatste. Met veel geraas en rook gingen de vuurpijlen echt kilometers hoog de lucht in, spectaculair.

Het opwekken van de regen kan niet het enige doel van het festival zijn geweest want er was ook een dansgroep met beschilderde gezichten, die bier uitdeelde en die een grote houten fallus en een paar neukende poppen mee droeg. Ook werd er een trommel wedstrijd tussen dorpen gehouden waarbij steeds 2 trommels van een dorp tegenover 2 trommels van een ander dorp zo hard mogelijk werden bespeeld. Volgens mij ging het alleen om het volume; er werd ongeveer 30 seconden getrommeld en ik kon er niet veel lijn in ontdekken. 











Bij de tempel kon je ook een bord met munten kopen om in een heleboel gouden spaarpotten te doen. Je kreeg een afgewogen hoeveelheid munten en als je precies in alle potten één munt deed en er geen oversloeg of dubbel bediende bracht dat geluk.Je moest dus precies uitkomen met het aantal muntjes dat je kreeg. Terwijl ik stond te kijken is dat niemand gelukt. Opmerkelijk want in Laos zijn al zeker 30 jaar geen munten meer in omloop en er werden dus Thaise muntjes gebruikt.











Een leuke zondag dus. Inmiddels was mijn verblijfsvergunning 29 juni verlopen. De nieuwe kon VSO niet aanvragen omdat de functionerings rapporten over de vrijwilligers niet op tijd naar het ministerie van landbouw konden worden gestuurd.  De lokale organisatie waar de vrijwilligers voor werken waren in gebreke gebleven. Ik heb me hier nogal over opgewonden omdat ik het niet vind getuigen van veel waardering voor het werk van vrijwilligers hier. Inmiddels is mijn verblijfsvergunning tijdelijk met een maand verlengd en wachten we maar even af hoe dit verder afloopt.

woensdag 13 juni 2012

E-mail lessen.


Sinds enkele weken heb ik de Engelse lessen gebruikt om de mensen hier ook wat bij te brengen over e-mail en internet. Het was een tip van de hoogste baas hier en het slaat erg aan. Iedereen probeert nu echt zoveel mogelijk alle lessen te volgen. De lessen zijn wel wat rommeliger geworden, maar dat is niet zo erg, geloof ik. Ongeveer een half jaar geleden is er hier een goede Wi-Fi verbinding gekomen en heeft natuurlijk de internet situatie erg verbeterd. Op mijn kamer heb ik een bridge (een soort Wi-Fi versterker) en daar heb ik no ook goed internet.

Toen ik met email in de les begon werd er gezegd dat ze naar Pakse moesten om een email account te laten aanmaken. Toen ik zei dat ik dat zelf kon, zat ik er natuurlijk aan vast en heb ik voor iedereen een Yahoo account aangemaakt. Wel bleek later dat niet iedereen zijn wachtwoord goed onthield, dus in het begin waren er nogal wat inlog problemen. Ik ben de wachtwoorden, maar gaan noteren, gelukkig gaat het nu beter.

Wat me wel verbaasde was dat bijna iedereen na een tijdje over een laptop beschikte. Soms wel oude beestjes maar ze doen het, nadat ik hier en daar een Wi-Fi instelling had aangepast. Ja, die laptoppen vallen op, net als de vele grote auto’s en vrachtautootjes die de mensen hier hebben. Volgens mij kun je dat niet van hun ambtenaren salaris betalen, maar iedereen heeft hier zijn eigen kwekerij waar koffie zaailingen worden gekweekt en dat verdient zo goed dat zulke luxe goederen er blijkbaar af kunnen. Het werpt wel weer een ander licht op het politieke systeem hier. Niet zo streng in de leer zou ik zeggen.

Je merkt wel hoe verdomd moeilijk het is om internet te gebruiken als je geen Engels kent. Ik wordt nu regelmatig gevraagd om programma’s te installeren of een printer driver te downloaden en als je dan een computer hebt waar de tekst in Thais is weergegeven (wat de meeste computers hier hebben) merk je hoe moeilijk het is om iets voor elkaar te krijgen als je de uitleg en de voorkeur toetsen niet kan lezen.
Mijn baas had ook een Ipad gekregen, maar had geen flauw idee hoe het werkt. (Ik heb ook geen idee wat hij er eigenlijk mee moet, maar goed) Daar moest ik ook weer tekst en uitleg bij geven.

De goede internet verbinding wordt ook ingezet bij het bezig houden van de schooljeugd die inmiddels vakantie heeft. Ze komen mee naar kantoor en dan wordt er fanatiek op de computer gespeeld. Mijn poging om duidelijk te maken dat als er veel gespeeld wordt dat dan het mail verkeer langzamer wordt schijnt niet door te dringen.

Nou er is dus een groot enthousiasme voor de email lessen en al het huiswerk moet nu per mail naar mij worden verstuurd en dat gaat in veel gevallen best goed. Ik moet wel zorgen dat ik me niet te veel erger aan het feit dat me te pas en vooral te onpas (vlak voor de les, ’s avonds aan huis e.d) om ICT advies wordt gevraagd. Ik heb er over gedacht een spreekuur in te stellen.


zondag 3 juni 2012

Het eerste weekend van Juni.


Boomplantdag in Laos is op 1 Juni. Dat wordt landelijk gevierd in de meeste scholen en bedrijven. Dat het toch voornamelijk een symbolische functie heeft werd nogal pijnlijk onderstreept door het feit dat het veld waar we vorig jaar keurig avocado’s hadden geplant nu keurig werd omgeploegd  om koffie te planten. 

Nou ja het was een leuk feest waarvoor een kalf het leven moest laten. Bij wijze van uitzondering zonder de gebruikelijke kratten BeerLao. 

Het kalfsvlees was heerlijk op de barbecue en daar werd ook door iedereen van genoten. 












’s Middags werd er nog petang gespeeld, maar daar heb ik me maar een beetje afzijdig van gehouden. Er wordt vaak om geld gespeeld en daar was wel bier bij dus de discussies liepen al snel hoog op.
De volgende zaterdag kreeg het vorige blog nog een vervolg. Ik had het volgende mailtje ontvangen:

Hi Mrflip on the Sunday I know In the soukuma Distric has a Rogets festable is far frome pakse 70 km and nexto champasakwadpou 40 km.

Ik kopieer het hier even om te laten zien dat mijn Engelse lessen geen overbodige luxe zijn hier. Afgezien van de formulering leek het mij de moeite waard de tip op te volgen. Ik had met Susan (VSO-ster uit Pakse) afgesproken daar maar eens een kijkje te gaan nemen en 's middags gingen we op weg naar Champassak. Eerst 35 km een keurig asfaltweg daar na een slechte, onverharde weg, ook nog eens 35 km naar Soukhouma. 

Daar eerst een guesthouse gezocht en toen verder informatie zien te vinden over het festival. Het bleek al snel dat daar iets niet mee klopte. In het dorp waar het zou moeten zijn wist niemand er iets van en in Soukhouma zelf was het al geweest. Nou ja dat zat er al wel een beetje in.We hadden een leuke avond in het kleine provincie stadje, met een biertje in een leuk restaurantje aan de rivier. Zo'n motor tocht heeft toch wel iets. Het was een prachtige weg en ik betrapte me erop dat ik op een gegeven moment dacht dat het toch wel bijzonder is om op je 62ste op je motortje langs de Mekong te rijden en van het weer en de prachtige omgeving te genieten.


zondag 20 mei 2012

Geen Boun Bang Fai


May – June: Rocket Festival (Boun Bang Fai) During this exciting festival, giant rockets constructed out of bamboo are shot into the sky making quite a spectacular site and a lot of loud bangs. Each village traditionally parades its rocket to the temple first, making offerings, before setting it into the sky.

Deze wervende tekst vond ik in een touristengidsje voor Champassak provincie. Omdat ik het festival vorig jaar gemist had nam ik me voor er dit jaar naar toe te gaan. Alleen nog even uitvinden waar en wanneer. Al enkele weken geleden had ik tijdens het koffiedrinken een balletje opgegooid. Waar is dat festival eigenlijk? Ja, het is op verschillende data in verschillende dorpen, maar ik zal wel eens informeren. Het kan ook wel zijn dat het dit jaar niet doorgaat want het festival is bedoeld om de regens uit te lokken en het regenseizoen is al begonnen, maar volgend jaar gaat het zeker door. 

Later nog eens gevraagd en de man die in een hotel werkt belde verschillende kennissen in de touristenbranch om te informeren, maar zonder resultaat. Vrijdag had ik door omstandigheden een extra dag vrij dus een goede gelegenheid om uit te zoeken waar het rocketfestival is. Bij de koffie werd me nu gezegd dat het ook in Salavan was. Toen ik de vrijwilliger daar belde hoorde ik dat het daar vorige week was gevierd met vuurwerk enzo. Ik belde dus Susan in Pakse om te vragen of zij aan haar collega’s kon vragen of die iets van het festival wisten, want het was me al wel  duidelijk dat de informatie uit de informele sfeer moest komen. Zelf ging ik ging in Pakse langs het touristenbureau, waar ze heel behulpzaam waren maar ook erg verbaasd over de vraag. Eén jongen had van een vriend gehoord dat er vandaag waarschijnlijk een festival was in Huai Don 10 km van Pakse, maar dan moest ik wel opschieten want het was al bezig. Ik had geen camera bij me en geen zin om alleen te gaan zoeken, dus dat maar overgeslagen. 
Al met al was het eind van het liedje dat ook Susan verder niets te weten is gekomen en dat we maar een ander reisdoel hebben gekozen. Wel exemplarisch voor Laos, het zou toch een prachtige toeristen attractie kunnen zijn (in Thailand is dit festival dat ook) maar dan moet er wel wat informatie beschikbaar zijn.













Susan, Moses en ik zijn de volgende dag naar Ban Saphai gegaan. Een dorpje 15 km ten noorden van Pakse waar veel van de stoffen voor de traditionele Laotiaanse rok (de sinh) worden geweven. Een leuk rustig dorpje met een prachtig uitzicht op de Mekong. 













De tempel bezocht en wat rondgelopen en op de terugweg de stoel gevonden waar ik al maanden naar opzoek was, dus toch nog een positief gevoel over een welbesteed weekend.