Een onverwachte verloving.

Mijn verjaardag werd, eigenlijk onverwacht, een heel gezellige dag. Er waren twee buurtgenoten van Angel en Marcel uit Almere op bezoek. Ze fietsen door ZO Azië en hebben sinds 1 januari al van Bangkok naar hier gefietst. De Nederlander die in Paksong woont kwam lunchen en er waren 4 mede VSO vrijwiligers uit de buurt. Een van hen, een Filippijn die in Sekong werkt, had al gemaild dat hij me een geheim ging vertellen. Hij had daarvoor op mijn verjaardag blijkbaar geen gelegenheid gevonden want hij mailde me ’s avonds dat hij zich op Valentijnsdag ging verloven met een Laotiaanse en of ik op zijn feestje kwam. Nou het is 90 km en ik heb nog steeds geen goede motor, ik moest er een Engelse les voor afzeggen, dus ik had mijn bedenkingen. Maar goed uit eindelijk ben ik een groot deel van de tocht samen gereden met de Indiase VSO-er uit Salavan.

In Sekong bleek het toch om een serieus feest te gaan. Er waren twee grote partytenten voor de deur geplaatst en de voorbereidingen waren in volle gang. José-Mario in het zwarte pak en zijn verloofde Bii in een prachtige Laotiaanse outfit. Het begon met een Basi, een boeddhistisch ritueel rond een soort altaartje van bloemen, met kaarsen en andere versieringen. Er wordt gebeden en daarna worden er katoenen armbandjes van het altaar gehaald die alle aanwezigen, onder het uitspreken van goede wensen elkaar om de pols binden. Het verlovingspaar krijgt hierbij in het bandje ook bankbiljetten geknoopt. Het paar wordt nog gezegend en alle aanwezigen krijgen een klein kaarsje in een bankbiljet gewikkeld. Toen er officiële papieren tevoorschijn kwamen en ik, samen met 3 anderen, ook als getuige moest tekenen begon het geheel toch wel erg de trekken van een bruiloft te vertonen.

Dan begint het feest met eten en bierLao drinken. Ook gaat het paar nog rond met een fles Johnny Walker. Wie dat wil krijgt een klein glaasje en betaalt daar een groot bedrag voor, om bij te dragen in de kosten van het feest. Er wordt dus lekker gegeten en gedronken en er wordt gedanst. Onder andere de Lamwong, waarbij mannen en vrouwen in twee kringen tegenover elkaar staan, langzaam rondlopen en wat wiegen en voornamelijk de handen ronddraaien. Vooral geen oogcontact.

Ik was van plan geweest om ’s middags weer terug te gaan, maar ik werd overgehaald om te blijven slapen en we hebben nog een gezellige avond gehad en de volgende morgen ben ik om 6 uur vertrokken en om 8 uur was is weer in Ituo om les te kunnen geven.

Een jaar weg.

Al vrij snel na mijn vertrek in februari 2011 lieten Claus en Annemette weten dat ze me kwamen opzoeken in Laos. Dat is nu gebeurd. Ze hebben eerst Vientiane en Luang Prabang bezocht en kwamen toen naar Pakse. Daar hebben ze een motor gehuurd en bij mij een dag of 4 doorgebracht. Het programma liep wel een beetje in de war omdat Annemette bronchitis kreeg. Koorts en hoesten, dus die moest rustig aan doen en penicilline slikken. Claus en ik hebben wel gewandeld en de omgeving verkend. En heel veel gepraat natuurlijk. Voor mij is het ook een periode om een beetje terug en vooruit te kijken. Ik ben bijna een jaar weg en 10 maanden hier.

Het groentezaad project in de kas loopt prima in de praktijk, maar het is moeilijk om het ingepast te krijgen in het beleid van het centrum. Ook krijg ik geen duidelijkheid over eventuele voortzetting of behoorlijke afronding. Zaad gaan produceren alleen omdat er wat geld voor een project te krijgen is, was niet precies mijn bedoeling. Communicatie over dit soort zaken is hier een enorm probleem. De taal speelt daarbij een belangrijke rol. Ondanks mijn verwoede pogingen en inzet blijft het met mijn Laotiaans behelpen. Maar er is ook geen cultuur hier die ervoor zorgt dat iedereen de informatie krijgt die hij nodig heeft. Heel veel gaat via zeer indirecte communicatie.

Voor mij kwam het als een onaangename verrassing dat ze me, ondanks tegensputteren van mijn kant, toch weer een beginnersgroep Engels willen laten beginnen. Ik wordt dus nog steeds eigenlijk als leraar Engels gezien. Er kwam ook het bericht dat Hans en Hanny hun tijd in Ethiopië waarschijnlijk bekorten omdat hun placement zich ook niet ontwikkelde zoals ze verwacht hadden. Onwillekeurig beïnvloedt zoiets je denken. Deze maand is er een gesprek met VSO en het centrum waar ik werk. Ik ben bezig aan de halfweg reportage. Al met al aanleiding genoeg om alles op een rij te zetten. Er moet wat veranderen om mij de tweede helft van mijn contract gemotiveerd te houden. Wat precies is me nog niet helemaal helder. Ik heb ook wel een beetje hetzelfde gevoel als Hans. Waarom kan ik eigenlijk niet denken: “Ik ben met pensioen, het bevalt me hier wel, rustig leventje, het zal mijn tijd wel duren”?  Toch nog te veel een Westerse ‘doener’ denk ik.

Afgelopen weekend ben ik met Claus en Annemette ook weer naar Wat Phu geweest. Dat is een eeuwen oude tempel tegen een berg. Er was daar een festival in verband met de eerste volle maan in het nieuwe Boeddhistische jaar. Heel interessant om het grote verschil te zien tussen de gebruikelijke serene rust van dat tempelcomplex en de kermisachtige sfeer nu. Heel veel bezoekers, wierook en bloemenoffers, maar ook eetkraampjes, gokspelen en waarzeggers. Met het bezoek aan Champassak kwam een eind aan het bezoek van Claus en Annemette. Die met de nachtbus naar Vientiane vertrekken en dan, na een dag rust, aan de lange reis naar het koude Europa beginnen.