Geen Boun Bang Fai

May – June: Rocket Festival (Boun Bang Fai) During this exciting festival, giant rockets constructed out of bamboo are shot into the sky making quite a spectacular site and a lot of loud bangs. Each village traditionally parades its rocket to the temple first, making offerings, before setting it into the sky.

Deze wervende tekst vond ik in een touristengidsje voor Champassak provincie. Omdat ik het festival vorig jaar gemist had nam ik me voor er dit jaar naar toe te gaan. Alleen nog even uitvinden waar en wanneer. Al enkele weken geleden had ik tijdens het koffiedrinken een balletje opgegooid. Waar is dat festival eigenlijk? Ja, het is op verschillende data in verschillende dorpen, maar ik zal wel eens informeren. Het kan ook wel zijn dat het dit jaar niet doorgaat want het festival is bedoeld om de regens uit te lokken en het regenseizoen is al begonnen, maar volgend jaar gaat het zeker door. 

Later nog eens gevraagd en de man die in een hotel werkt belde verschillende kennissen in de touristenbranch om te informeren, maar zonder resultaat. Vrijdag had ik door omstandigheden een extra dag vrij dus een goede gelegenheid om uit te zoeken waar het rocketfestival is. Bij de koffie werd me nu gezegd dat het ook in Salavan was. Toen ik de vrijwilliger daar belde hoorde ik dat het daar vorige week was gevierd met vuurwerk enzo. Ik belde dus Susan in Pakse om te vragen of zij aan haar collega’s kon vragen of die iets van het festival wisten, want het was me al wel  duidelijk dat de informatie uit de informele sfeer moest komen. Zelf ging ik ging in Pakse langs het touristenbureau, waar ze heel behulpzaam waren maar ook erg verbaasd over de vraag. Eén jongen had van een vriend gehoord dat er vandaag waarschijnlijk een festival was in Huai Don 10 km van Pakse, maar dan moest ik wel opschieten want het was al bezig. Ik had geen camera bij me en geen zin om alleen te gaan zoeken, dus dat maar overgeslagen. 

Al met al was het eind van het liedje dat ook Susan verder niets te weten is gekomen en dat we maar een ander reisdoel hebben gekozen. Wel exemplarisch voor Laos, het zou toch een prachtige toeristen attractie kunnen zijn (in Thailand is dit festival dat ook) maar dan moet er wel wat informatie beschikbaar zijn.

Susan, Moses en ik zijn de volgende dag naar Ban Saphai gegaan. Een dorpje 15 km ten noorden van Pakse waar veel van de stoffen voor de traditionele Laotiaanse rok (de sinh) worden geweven. Een leuk rustig dorpje met een prachtig uitzicht op de Mekong. 

De tempel bezocht en wat rondgelopen en op de terugweg de stoel gevonden waar ik al maanden naar opzoek was, dus toch nog een positief gevoel over een welbesteed weekend.

Een weekje Vientiane.

Een afscheidsfeestje van een vrijwilligster, een paar werkbezoekjes en een presentatie over het werk voor CUSO-VSO konden worden gecombineerd in een weekje Vientiane. Vrijdag op weg naar Pakse om samen met Susan de nachtbus te nemen. Een flinke regenbui daar. Een prettige reis en  zaterdagmorgen vroeg waren we in Vientiane waar we wat mee hielpen met de voorbereidingen voor het feestje ’s avonds. Heel gezellig was het feest op het dakterras. Het is erg heet in Vientiane op het ogenblik. De volgende dag lekker Birmees gegeten bij To, de Birmees-Canadese vrijwilliger. Weer gezellig. Volgende morgen naar Village Focus International voor een gesprek over mijn werk daar. Ik zal daar voorlopig 1 dag per week helpen en ook onderzoeken of het misschien een goede plek is voor een langer VSO contract. Meteen maar even begonnen aan het papierwerk en de voorbereiding van de presentatie voor VSO op vrijdag.

De volgende dag was 1 mei, een nationale feestdag in Laos, dus een vrije dag, maar ook veel winkels dicht. Een leuke tocht door Vientiane om wat boodschappen te doen. Het is extreem warm in Vientiane op het ogenblik, iedereen klaagt erover en je blijft drinken. Koffie in een heel vreemd café met allerlei verzamelingen voornamelijk van spullen uit de Vietnam oorlog. ’s Avonds samen Indiaas gegeten en bowling gespeeld. Leuk, maar erg harde muziek, ik was blij met de rust bij het naar buiten gaan.

Woensdag met Susan op pad om het Plant Pathologisch Centrum te bezoeken zo’n 17 km buiten Vientiane. Een hele fietstocht in de hitte, maar het was de moeite waard. Susan is in Pakse bezig met het opzetten van een klein laboratorium, waarvoor alle spullen aanwezig waren, maar waarvoor nog niemand voldoende motivatie had kunnen vinden om echt te beginnen. Ze werd bijzonder hartelijk ontvangen en kreeg antwoord op veel vragen en een uitgebreide demonstratie van verschillende voor haar interessante lab technieken. We kregen een rondleiding in de grond- en entomologische labs en een uitgebreide inkijk in het kweken van verschillende paddenstoelen door een van Lao’s grootste experts op dit gebied. Een minpuntje was dat ik keihard tegen de warmtewisselaar van een airco liep; het bloed stroomde echt uit mijn witte kop. Grote consternatie bij onze gastvrouwen, maar het was natuurlijk helemaal mijn eigen schuld en na een ontsmetting op plant pathologische wijze kon ik er wel weer tegen. Na een gezellige, lekkere gezamenlijke lunch op weg naar Hadokeo het NAFRI zuster station waar ze al ervaring hebben met het telen van groentezaden. Een heel leuk gesprek met de directeur die blij was met de 10 kg bonenzaad die we in Itu hadden geproduceerd. Een aantal vragen werden beantwoord en sommige stukjes van de puzzel vielen op zijn plaats. Ik begrijp weer wat beter hoe alles tot nu is gegaan. We hebben een goed contact opgezet nu en kregen een paar goede tips en goed komkommerzaad, dus we kunnen weer vooruit. Al met al een welbestede dag.

Hier een link naar de presentatie.

Vrijdag de presentatie voor twee Canadezen van CUSO. De organisatie wil uitbreiden in Azië en is op zoek naar mogelijkheden. Laos ligt voor de hand omdat ze daar al eerder een programma hebben gehad. Er zitten nog wel wat haken en ogen aan de plaatsingen in overheidsorganisaties. Susan, Moses en ik deelden onze ervaringen op dat gebied en we hadden een goede uitwisseling. De Canadezen stelden goede vragen en leken precies te begrijpen waar de knelpunten zaten. Het zou een goede zaak zijn als de samenwerking tussen CUSO en VSO weer nieuw leven werd ingeblazen. Zaterdagavond terug naar Pakse met de nachtbus met Moses en Susan.

Hier een link naar de site van CUSO