E-mail lessen.

Sinds enkele weken heb ik de Engelse lessen gebruikt om de mensen hier ook wat bij te brengen over e-mail en internet. Het was een tip van de hoogste baas hier en het slaat erg aan. Iedereen probeert nu echt zoveel mogelijk alle lessen te volgen. De lessen zijn wel wat rommeliger geworden, maar dat is niet zo erg, geloof ik. Ongeveer een half jaar geleden is er hier een goede Wi-Fi verbinding gekomen en heeft natuurlijk de internet situatie erg verbeterd. Op mijn kamer heb ik een bridge (een soort Wi-Fi versterker) en daar heb ik no ook goed internet.

Toen ik met email in de les begon werd er gezegd dat ze naar Pakse moesten om een email account te laten aanmaken. Toen ik zei dat ik dat zelf kon, zat ik er natuurlijk aan vast en heb ik voor iedereen een Yahoo account aangemaakt. Wel bleek later dat niet iedereen zijn wachtwoord goed onthield, dus in het begin waren er nogal wat inlog problemen. Ik ben de wachtwoorden, maar gaan noteren, gelukkig gaat het nu beter.

Wat me wel verbaasde was dat bijna iedereen na een tijdje over een laptop beschikte. Soms wel oude beestjes maar ze doen het, nadat ik hier en daar een Wi-Fi instelling had aangepast. Ja, die laptoppen vallen op, net als de vele grote auto’s en vrachtautootjes die de mensen hier hebben. Volgens mij kun je dat niet van hun ambtenaren salaris betalen, maar iedereen heeft hier zijn eigen kwekerij waar koffie zaailingen worden gekweekt en dat verdient zo goed dat zulke luxe goederen er blijkbaar af kunnen. Het werpt wel weer een ander licht op het politieke systeem hier. Niet zo streng in de leer zou ik zeggen.

Je merkt wel hoe verdomd moeilijk het is om internet te gebruiken als je geen Engels kent. Ik wordt nu regelmatig gevraagd om programma’s te installeren of een printer driver te downloaden en als je dan een computer hebt waar de tekst in Thais is weergegeven (wat de meeste computers hier hebben) merk je hoe moeilijk het is om iets voor elkaar te krijgen als je de uitleg en de voorkeur toetsen niet kan lezen.

Mijn baas had ook een Ipad gekregen, maar had geen flauw idee hoe het werkt. (Ik heb ook geen idee wat hij er eigenlijk mee moet, maar goed) Daar moest ik ook weer tekst en uitleg bij geven.

De goede internet verbinding wordt ook ingezet bij het bezig houden van de schooljeugd die inmiddels vakantie heeft. Ze komen mee naar kantoor en dan wordt er fanatiek op de computer gespeeld. Mijn poging om duidelijk te maken dat als er veel gespeeld wordt dat dan het mail verkeer langzamer wordt schijnt niet door te dringen.

Nou er is dus een groot enthousiasme voor de email lessen en al het huiswerk moet nu per mail naar mij worden verstuurd en dat gaat in veel gevallen best goed. Ik moet wel zorgen dat ik me niet te veel erger aan het feit dat me te pas en vooral te onpas (vlak voor de les, ’s avonds aan huis e.d) om ICT advies wordt gevraagd. Ik heb er over gedacht een spreekuur in te stellen.

Het eerste weekend van Juni.

Boomplantdag in Laos is op 1 Juni. Dat wordt landelijk gevierd in de meeste scholen en bedrijven. Dat het toch voornamelijk een symbolische functie heeft werd nogal pijnlijk onderstreept door het feit dat het veld waar we vorig jaar keurig avocado’s hadden geplant nu keurig werd omgeploegd  om koffie te planten. 

Nou ja het was een leuk feest waarvoor een kalf het leven moest laten. Bij wijze van uitzondering zonder de gebruikelijke kratten BeerLao. 

Het kalfsvlees was heerlijk op de barbecue en daar werd ook door iedereen van genoten. 

’s Middags werd er nog petang gespeeld, maar daar heb ik me maar een beetje afzijdig van gehouden. Er wordt vaak om geld gespeeld en daar was wel bier bij dus de discussies liepen al snel hoog op.

De volgende zaterdag kreeg het vorige blog nog een vervolg. Ik had het volgende mailtje ontvangen:

Hi Mrflip on the Sunday I know In the soukuma Distric has a Rogets festable is far frome pakse 70 km and nexto champasakwadpou 40 km.

Ik kopieer het hier even om te laten zien dat mijn Engelse lessen geen overbodige luxe zijn hier. Afgezien van de formulering leek het mij de moeite waard de tip op te volgen. Ik had met Susan (VSO-ster uit Pakse) afgesproken daar maar eens een kijkje te gaan nemen en 's middags gingen we op weg naar Champassak. Eerst 35 km een keurig asfaltweg daar na een slechte, onverharde weg, ook nog eens 35 km naar Soukhouma. 

Daar eerst een guesthouse gezocht en toen verder informatie zien te vinden over het festival. Het bleek al snel dat daar iets niet mee klopte. In het dorp waar het zou moeten zijn wist niemand er iets van en in Soukhouma zelf was het al geweest. Nou ja dat zat er al wel een beetje in.We hadden een leuke avond in het kleine provincie stadje, met een biertje in een leuk restaurantje aan de rivier. Zo'n motor tocht heeft toch wel iets. Het was een prachtige weg en ik betrapte me erop dat ik op een gegeven moment dacht dat het toch wel bijzonder is om op je 62ste op je motortje langs de Mekong te rijden en van het weer en de prachtige omgeving te genieten.