Terug naar Nederland.

Voor sommigen van jullie zal het niet als een verrassing komen dat Felice en ik de beslissing hebben genomen om het laatste half jaar van mijn contract niet uit te dienen. Het heeft wel moeite gekost om tot die slotsom te komen, want ik geef niet snel op en ik maak graag af waar ik aan begonnen ben. Het is een ingewikkeld proces om tot zo’n beslissing te komen, maar laat ik proberen de belangrijkste aspecten te beschrijven. Het zit me al van het begin van mijn werk hier dwars dat ik heel veel Engelse les geef aan de medewerkers van het onderzoeksstation. 

Dat komt helemaal niet overeen met wat er in de projectbeschrijving stond en het voldoet natuurlijk ook niet aan de doelen van VSO in Laos, vnl. armoedebestrijding. Ik dacht dat een aardige ingang zou kunnen zijn en een tijdje heeft het ook zo gewerkt. Ik kon aardig inschatten hoe zaken hier georganiseerd waren en wie wat deed toen ik met het zaadproductie projectje begon. Die ene kas die met VSO geld is gebouwd is inmiddels aangevuld met 4 andere die uit het onderzoeksbudget zijn betaald. Een goede zaak al had ik verwacht wat meer bij de planning en uitvoering van de zaadproductie betrokken te worden. Maar dat is nu eenmaal de positie van een vrijwilliger en gelukkig zijn er capabele mensen die met het project verder gaan.

Verschillende keren heb ik geprobeerd om via andere projecten een wat zinvollere tijdsbesteding te krijgen, eventueel parttime, en even leek het erop dat er werk zou zijn bij een Farmers Field School van een ngo, hier 60 km vandaan. Ondanks mijn inzet om de contacten zo vlot mogelijk te laten verlopen en het papierwerk snel te regelen heb ik sinds april eigenlijk hier niets meer over gehoord.

Een echte ergernis was het feit dat mijn verblijfsvergunning 29 juni was verlopen en dat op 17 augustus dat nog steeds niet opgelost was. Na mijn vakantie moest ik dus voor de 6^e keer met een toeristen visum het land in. Van de 18 maanden dat ik hier toen was heb ik dus een half jaar niet de vereiste papieren gehad. Ik vind dat je als vrijwilliger op zijn minst mag verwachten dat het papierwerk in orde is.

Mijn woonsituatie is ook nooit erg ideaal geweest. Geen keuken, geen tafel binnen, vaak geen water om te douchen e.d. De lekkage van het dak werd ook steeds erger en in het regenseizoen is dat geen pretje. Op den duur werd me dat toch te gortig. Ik werd trouwens helemaal nogal depressief van de regen. Je kon dagen niet naar buiten en dan ben je toch behoorlijk geïsoleerd hier in zo’n kleine gemeenschap. Natuurlijk speelt ook mee dat ik nog steeds moeite heb met de taal en dat is toch wel echt een voorwaarde voor wat sociaal verkeer hier.

Het hing dus al een tijdje in de lucht en na een heerlijke vakantie met Felice in Indonesië ben ik tot de slotsom gekomen dat eigenlijk niemand er veel baat bij heeft dat ik nog een half jaar blijf. De situatie gaat niet meer veranderen. Ik voel me nu weer opgeladen, maar ik verwacht dat ik snel weer erg ontevreden wordt als we op dezelfde voet doorgaan. Dit alles heb ik aan de VSO vertegenwoordiger gemaild en eigenlijk kwam per ommegaande zijn reactie dat hij het er mee eens was het contract bij het aflopen van mijn toeristen visum te beëindigen. Dat betekent dat ik rond 15 september terug naar Nederland kom.

Bali en Lombok.

Woensdag 27 juli met frisse moed aan de vakantie begonnen. Eerst op de motor, tussen de buien door, naar Pakse. De motor bij Susan en Moses gestald en met de bus naar Ubon Rachatani in Thailand. Daar de dag verder doorgebracht met winkelen in de vrij ongezellige grote stad. Ubon heeft meer weg van een groot industrieterrein. De volgende morgen vroeg met het vliegtuig naar Bangkok, waar Felice me al op zou moeten wachten, maar die was nergens te vinden. Wachten maar. Na een paar uur een sms naar Laura, Thij en Felice, maar dat bracht geen opheldering. Dan maar wachten op de volgende vlucht uit Qatar. Die kwam rond de middag en daar zat Felice in. Ze had haar aansluiting gemist omdat ze niet de lokale tijd had aangehouden. Bij aankomst had ze het klaargespeeld om onmiddellijk haar sim-kaart te verliezen zodat telefonisch contact was uit gesloten. Geen probleem, het was leuk elkaar weer te spreken en we hadden genoeg tijd tot onze vlucht naar Bali 5.45 uur de volgende morgen. We lieten de bagage op het vliegveld achter en gingen met de trein Bangkok in. Goede verbinding en een leuke ervaring. Uit de automaat kwamen plastic munten die als toegangskaartjes dienden. 

Bangkok is een  erg grote stad en we belandden midden in een tropische stortbui, dus na het eten toen het donker werd maar terug naar het vliegveld en daar wachten tot we konden inchecken.

De reis naar Bali verliep verder voorspoedig en we  belandden in een heel leuke “home stay” in  Sanur, een rustig deel van Zuid Bali. Daar hebben we lekker in de Bali zee gezwommen en een beetje de omgeving verkend en lekker gegeten natuurlijk. Wat opvalt is dat het enorm op toeristen gericht is, een voortdurende stroom van verkopers, massage aanbieders, tour operators die je van alles willen aansmeren. Het gaat op een vriendelijk rustige manier, niet agressief, maar de concurrentie is moordend. Dat viel later op Lombok nog meer op omdat daar minder toeristen zijn. Iedereen biedt ongeveer hetzelfde aan tegen bijna dezelfde prijs.

Na een paar dagen een tocht naar Lombok geboekt, een must als je in de Lombokstraat woont. De langzame boot gekozen omdat de prijs maar een tiende is van de kosten van de speedboot. Deze boot bleek wel erg langzaam te zijn want na een uur of 4 maakte hij een paar mooie pirouettes op volle zee en stopte. Waarschijnlijk problemen met de sturing. We werden opgehaald door een andere veerpont die ons op sleeptouw nam.

Na een bustocht van bijna 2 uur kwamen we in het donker aan in Senggigi,  waar we een kamer vonden, vlak bij zee. Een dag gebruikt om weer lekker in zee te zwemmen en de omgeving te verkennen en de volgende dag  een scooter gehuurd om wat rond te rijden. Een mooie tocht naar het noorden gemaakt, maar op de terug weg  kregen we een lekke band die niet gerepareerd kon worden, dus een nieuwe band gehaald in het dorpje verderop:  een heel gedoe, maar goed voor de lokale contacten.  De mensen waren erg behulpzaam! Gelukkig konden we het op soepele wijze verrekenen met de huurkosten.

Door de Ramadan is het wel moeilijk om in kleine warungs wat te eten te krijgen, ze zijn alleen tussen  5 en 6.30 uur ’s avonds open en hebben een beperkt menu. De veel duurdere toeristen tenten zijn wel gewoon open. Indonesië bevalt goed, vooral op Lombok valt op hoe vriendelijk en behulpzaam de mensen zijn, iedereen wil wel helpen en ze begrijpen het ook wel dat je niet bij iedereen, die langskomt  wat kunt kopen,  al doen we ons best.