Motorpech.

Mijn laatste blog sloot ik af met een opmerking over mijn gebroken cilinderklep. Ik had het geluk dat dat gebeurde vlak bij de werkplaats van een goede monteur. Het was wel 14 km hier vandaan, maar via de telefoon konden we contact houden. Het duurde even voor de goede nieuwe klep er was. Ik denk dat hij uiteindelijk uit Thailand is gekomen, maar na 4 dagen kon ik de motor ophalen. Ik kon meerijden met de staf die in Pakse naar een vergadering ging en ik was net op tijd terug voor mijn Engelse les om 9 uur.

Vrijdag avond ging ik zelf naar Pakse voor wat inkopen en om naar het afstudeerfeestje te gaan van Vanna, een van de studenten die ik hier heb leren kennen. Ik had een boek voor hem gekocht en hij belde om half 6 dat hij iets later thuis zou zijn als afgesproken omdat het erg druk was op de diploma-uitreiking. Om 10 voor zes, ongeveer op het moment van donker worden kreeg ik een lekke band. Er zijn overal in de stad en ook in dorpjes trouwens, werkplaatsjes waar je band kunt laten plakken. Die blijken alleen allemaal rond donker worden dicht te gaan. Een motor met een lekke band door donker Pakse rondzeulen valt niet mee en dat was ik al vrij gauw zat. Ik vond een guesthouse waar de motor op de binnenplaats kon staan en daar heb ik een kamer geboekt, om de hoek gegeten en ’s avonds een film op tv gekeken. Weer eens wat anders. De volgende morgen waren de werkplaatsjes wel open en kon ik mijn band laten vervangen. Er zat een spijker in van zeker 7 cm die natuurlijk een hele serie gaatjes in de binnenband had geprikt. Voor 40.000 kip (€ 4,-) zat er een nieuwe binnenband om.

De spijker en de klep

Toch nog even langs Vanna om zijn boek te geven. Daar ging het feestje eigenlijk nog door, er waren alweer minstens 10 man aan het ontbijt en ik kon ze er maar met moeite van overtuigen dat ik echt geen bier wilde om 10 uur ’s morgens met een flinke motorrit voor de boeg. Het was het plan om naar een andere vrijwilliger in Salavan te gaan, die net verhuisd is. Ik reed vanaf Tatheng samen met de vrijwilliger uit Sekong en we hadden een prima weekend. Salavan is warm, maar de vrijwilliger daar heeft nu een goed huis en na de lunch vertrokken we huiswaarts. 

Dat ging goed. In Pakxong koffiegedronken bij mijn Nederlandse kennis die daar een koffieshop heeft. We besloten samen te gaan eten in het restaurant vlak bij mijn huis. Vlak buiten Pakxong sloeg mijn motor ineens af en was niet meer aan de praat te krijgen. Bij een huis van iemand die op het Research Centrum werkt heb ik de motor achtergelaten in de hoop dat we iemand kunnen vinden die het probleem kan oplossen. We lieten daar ook het sleuteltje achter voor de monteur, maar de volgende morgen werd dat sleuteltje me weer beleefd terug gegeven. Dat was natuurlijk de bedoeling niet. Sleuteltje weer terug gebracht, maar de motor kon daar niet gemaakt dus woensdag hebben we met een klein vracht autootje de motorfiets naar de monteur gebracht die de klep had gerepareerd. Natuurlijk moesten we eerst een half uurtje wachten omdat het sleuteltje weer niet bij de motor was, maar alles is gelukt en ik vind het soms aandoenlijk te merken hoe mensen hun best doen om je te helpen en hoe dat dan mis gaat om een lullige reden.

Goed de motor stond dus weer bij de monteur 14 km bij mijn huis vandaan en zou vrijdag klaar zijn. Vrijdag maar eens gebeld; nog even geduld, zaterdag na 11 uur. Nou dat kwam goed uit want 2 collega vrijwilligers zouden zaterdag langs komen om samen naar Pakse te rijden. Dat deden we dus om een uur of 2, maar de motor lag nog helemaal uit elkaar en er moet een nieuwe bedrading in. Nou dat gaat nog wel even duren dus en moet maar even wachten tot ik terug ben uit Thailand. We gingen dus door naar Pakse waar ik de nachtbus naar Vientiane nam om morgen door te gaan naar de dokter in Udon voor de behandeling van de liesbreuk. Het motorverhaal krijgt dus een vervolg als ik hem op de terugweg ophaal.