Terug in Itu, of motorpech 2.

De Sunny Side up Party

Uiteindelijk ben ik dus drie nachten in het ziekenhuis gebleven en een dagje eerder dan de dokter adviseerde weer terug naar Vientiane gegaan. De busreis viel wel een beetje tegen omdat het erg warm was en de bus erg vol. In Vientiane had VSO een prettig hotel voor me geregeld, maar ik voelde me goed en kon ook als snel we een stukje fietsen. Een week na mijn ontslag uit het ziekenhuis moest ik nog een keer terug voor controle, maar alles zag er prima uit en toen heb ik daar een dagje in Udon gehad waar ik wat boodschappen kon doen.

In Vientiane werd op de dag dat ik terug zou gaan, een zaterdag, een feestje georganiseerd door de vrijwilligers daar. Ik heb toen mijn terugreis naar Itu maar een dagje uitgesteld. Toe, een Canadees-Birmese vrijwilliger, zou voor het eten zorgen, maar omdat zijn kookkunsten zich beperken tot het spiegelei, werd het een “Sunny side up” party. Het was erg gezellig en leuk om ook de nieuwe groep vrijwilligers (4 Filipijnen en een Nederlandse) te leren kennen.

Hier een link naar foto's van de party op Facebook.

 Zondagnacht terug met de bus en hoewel ik dus al gefietst had en zaden gehaald had met de brommer 17 km van Vientiane viel die tocht niet zo mee. Ik voelde elke kuil in de weg. In Pakse nog even boodschappen gedaan en met de tuk-tuk naar de plaats waar mijn motor stond. Daar was de garage dicht, maar gelukkig zag iemand mij zoeken en had ik na een half uurtje de motor terug. Lekker naar huis, waar de vorderingen met de kas ook gestaag voortgang hadden gevonden. We hopen volgende week de zaden die ik
meegebracht heb te kunnen zaaien.
Hier alle foto's van de kas tot nu. 

Veel plezier van de motor heb ik niet gehad want twee dagen later sloeg hij af op een stijl stuk en ik kreeg hem niet meer aan. Vervoer geregeld om de motor terug te brengen en toen bleek dat ze geen originele Yamaha klep hadden gebruikt, maar er eentje voor een auto hadden aangepast. Er moest een origineel onderdeel in. In Thailand kopen zou minstens een week duren. Ik belde maar even met VSO in Vientiane en die zeiden dat als ik de gebroken klep opstuurde ze wel voor een andere zouden kunnen zorgen. Maar hoe krijg ik die klep op het busstation in Pakse of Pakxong, zonder motor? Uiteindelijk heb ik maar de foto van de gebroken klep uit de vorige blog gestuurd met een zo goed mogelijke beschrijving. Touk in het VSO kantoor heeft daar direct werk van gemaakt (ze belde nog om het telefoonnummer van de monteur om hem met de onderdelenverkoper te laten praten) en ’s avonds kreeg ik een SMS-je dat het onderdeel op de nachtbus was gegaan en de volgende dag kon worden opgehaald. 

De volgende dag was er een vergadering in Pakse waar verschillende mensen van het centrum hier heen waren en na mijn telefoontje werd de klep bij de bus opgehaald en afgeleverd bij de monteur. De zegening van de mobiele telefoon en internet in de derde wereld. Nu maar hopen dat het niet al te lang duurt voor mijn motor weer in elkaar zit en dat het probleem definitief is opgelost, want ik merk wel dat ik zonder motorfiets hier wel erg geïsoleerd zit en voor veel boodschappen en contacten ervan afhankelijk ben.

Liesbreuk in Thailand.

Op 15 augustus, Felice en Thij waren nog hier, constateerde de dokter op de Australische Ambassade, de VSO huisarts, een liesbreuk en adviseerde die binnen een week of 4 te laten repareren in Bangkok. Dezelfde dag vroeg VSO om mijn paspoort voor het regelen van een verblijfsvergunning. Reizen naar Thailand ging dus niet. Wel heb ik, ook voor de verzekering, contact gehad met het Havenziekenhuis in Rotterdam voor medisch advies. De behandeling van een relatief klein ongemak als een breuk kon goed in Thailand was het advies. Ik had gelukkig weinig last , dus ik ben gewoon door gegaan. Ik voelde mijn buik wel steeds meer en ik had ook het idee dat de breuk groter werd, maar dat kan ook wel suggestie zijn geweest.

Twee weken geleden hoorde ik dat mijn paspoort weer beschikbaar was, met Lao identiteitskaart en ‘multi-entry visum’. Meteen weer contact gezocht met het ziekenhuis in Bangkok, maar ik kreeg een uur later een mailtje van de Laos VSO directeur dat reizen naar Bangkok sterk werd afgeraden voor onbepaalde tijd. Dat ging dus niet door. Via VSO heb ik toen een mail gestuurd aan het AEK International Hospital in Udon Thani, dat goed bekend staat. Udon ligt ongeveer 60 km ten zuiden van Vientiane. De chirurg, Dr. Bunsoom, reageerde direct met een telefoontje en vertelde dat ze de operatie niet via een ‘keyhole ‘ maar alleen op de conventionele manier konden doen. Nou ben ik een heel conventionele jongen dus dat kwam goed uit. Hij wilde me wel eerst zien.

Het uitzicht

Zaterdag avond dus met de nachtbus naar Vientiane, om de volgende dag met de bus naar Udon te gaan. In het ziekenhuis keek de chirurg even naar de breuk: “Typical”, was zijn reactie en hij vroeg of ik meteen geopereerd wilde worden. Wat mij betreft, maar ik had net, voor de zekerheid een bord noodle soep gegeten, dus moest er gewacht tot ik nuchter was. Aan het infuus en in een mooi kamer met airco en grote flat screen TV. Alle mogelijke onderzoeken werden uitgevoerd, van Röntgenfoto’s van mijn borst tot ultrasound van de buik, bloed, urine e.d. Temperatuur en bloeddruk worden hier sowieso iedere 6 uur opgenomen. Wel een beetje onwennig om meteen overal naar toe te worden gereden in een rolstoel. Op de kamer stond een welkomspakket met zeep, tandpasta, handdoekjes, rietjes, tandenstokers en een gesteriliseerde kam.

De volgende morgen om 9 uur was de operatie. Een rustige anesthesiste die me eerst liet slapen voor ze de ruggenprik gaf. De chirurg heb ik dus niet meer gezien. Op de recovery heb ik twee uur gelegen, maar ik voelde me goed en had alleen erg veel pijn, waar ik stom genoeg niet op gerekend had. Ik heb zowaar om extra pijnstilling gevraagd. (soms sta ik verbaasd van mezelf) Die dag viel dus niet mee, maar ik kreeg telefoon van Felice en Ria en uiteindelijk ben ik de dag doorgekomen. ’s Middags kreeg ik een krant van de afdeling die hier is om buitenlandse patiënten te helpen. Personeel is hier volop, afdelingsverpleegsters, verpleegsters die temperatuur en bloeddruk opnemen, voor het infuus, voor de medicijnen, schoonmakers natuurlijk en rolstoel- en bedden- rijders, bodes voor papieren en ieder in zijn eigen uniform. Eten kun je zelf bestellen à la carte in het restaurant, best lekker, en dat wordt op de kamer gebracht. Je kunt trouwens ook bij Macdonalds, Pizza Hut of KFC bestellen en dat wordt ook in het ziekenhuis bezorgd.

Cadeautje van het ziekenhuis.

Gelukkig sliep in goed en de volgende morgen werd er weer een grote cadeau mand van het ziekenhuis bezorgd. (Er wordt blijkbaar goed verdiend aan de buitenlanders) Oploskoffie, koekjes, snoep, chips en een doos mondkapjes. Ik moet nog zien of ik alles meekrijg. Even later bij de dokter ging het verband eraf. De wond ziet er goed uit alleen nogal gezwollen, dat is normaal zei hij, maar het verklaart de pijn. Als alles goed blijft kan ik morgen hier weg. Nog wel even uitvogelen hoe ik het beste kan reizen want ik mag 3 weken niet tillen en ik wil eigenlijk nog wat boodschappen doen hier in Thailand. Er is hier veel meer te krijgen als in Laos.  Het ziet ernaar uit dat dit avontuur ook weer tot een goed einde komt, al denk ik erover nog wel een paar dagen rust te nemen in Vientiane.