Fieldtrip Attapeu.

Tijdens een gesprek, vorige week, met de directeur van SAFREC (Southern Agricultural Regional Research Centre) over de mogelijkheid een UNDP financiering aan te vragen ( een tip van een mede VSO volunteer) kreeg ik plotseling een uitnodiging om mee te gaan op een field trip in Attapeu een plaats ongeveer 200 km ten oosten van hier.

Er is daar een samenwerkingsproject tussen Duitsland en Laos waar een Duitse ontwikkelingswerker zit. Op aandringen van de provinciale overheid is daar met een koffie project begonnen, maar er was nog nooit contact gelegd met het koffie onderzoeksstation waar ik ook werk. De Duitse ontwikkelingswerker,  Karsten, heeft dat contact gelegd en er zelf voor gezorgd dat er een expert van het research center tijdelijk aan het project in Attapeu is toegevoegd. Er zijn ook grote plannen om meer aan groenteteelt te gaan doen. Het project is voortvarend van start gegaan en er is geld dus er worden heel veel koffie zaailingen gemaakt maar het is nog lang niet duidelijk of de boeren en voorlichters genoeg kennis hebben en kunnen investeren om de koffieteelt , die echt behoorlijk geld op kan leveren, hier te laten slagen. Ambitie genoeg, maar ook genoeg praktische bezwaren moeilijkheden. Stof genoeg om met Karsten, die hier nu 2 jaar is, te praten.

Woensdag gingen we op weg, gelukkig in een goede auto, want ik voelde me niet al te lekker door wat darmproblemen en het was behoorlijk heet. De reis was mooi en we werden ontvangen met een Laotiaans diner. De volgende dag bleek dat er verwacht werd dat ik wel mijn eigen accommodatie betaalde. OK € 10 voor een kamer valt te doen.

De volgende dag veel gereden, we begonnen met een bezoek aan de het kantoor van de district gouverneur .Op de plaats van bestemming aangekomen hebben we eerst samen de meegebracht lunch opgegeten. Daarna aantal velden bezocht, hier en daar wat advies kunnen geven, veel gepraat en vooral gekeken hoe alles verliep. We beëindigden de dag op het petangveld waar eerst een soort evaluatie werd gehouden waar ook de gouverneur weer bij was. Daarna werd het uit een dorpje meegebracht espeenvarken geroosterd en werd er petang gespeeld.

De volgende morgen werd er nog een proef sessie georganiseerd van de eerste geproduceerde  koffie.

Wij hebben toen nog en trip gemaakt bijna tot aan de Vietnamese grens. Daar zagen we lange rijen vrachtauto’s met hout wachten voor de grens. Iemand die het weten kan vertelde dat 90% van het daar naar Vietnam vervoerde hout illegaal gekapt wordt en dat er houtsoorten zijn die zo waardevol zijn dat het loont om kleine hoeveelheden (tot 100kg) op een brommer en te voet de grens over te brengen. De hout smokkel is daar zeer levendig en bijna openlijk.

Na een lange reis terug nog even bij een medewerker van het research center op bezoek op een feest voor zijn pasgeboren zoontje. De kleine wordt veel geluk gewenst en er worden opgerolde bankbiljetten om zijn pols gebonden onder het uitspreken van een wens. Natuurlijk weer eten en beerlao.

De berichten over mijn motorfiets zijn minder gunstig, hij wordt naar Vientiane gestuurd voor verdere reparatie. Alles met elkaar (dat ik me niet helemaal lekker voelde, de motor, dat je je bewust bent hoe afhankelijk je van vervoer van anderen bent e.d.) maakte dat ik me niet al te best voelde, maar ik geloof dat het ergste alweer achter de rug is.

Kerst en Oud- en Nieuw.

“Hoe vieren ze dat in Laos?” was de vraag die in veel kerstgroeten werd gesteld. Een mooi onderwerp voor een blogje dus. Laat ik beschrijven hoe Felice en ik deze dagen hier hebben doorgebracht. Na onze vakantie in Luang Prabang zijn we zondag, eerste kerstdag, samen op de motor  vertrokken naar een waterval hier zo’n 25 km vandaan, Pha suam. Toen ik daar eerder een keer langs kwam had ik daar een waterval gezien en meestal is daar dan ook een hotel. Dat bleek zo te zijn, een Eco-lodge. Alles een beetje krakkemikkig, douche en wc in de open lucht, geen stoelen in de kamer, maar wel heel sfeervol. De natuur was prachtig, mooie waterval een klein dorpje van typisch Laotiaanse huizen in verschillende stijlen en een goed restaurant. De kerst hebben we daar dus aangenaam rustig doorgebracht en tweede kerstdag zijn we via Pakse, om boodschappen te doen, teruggereden naar Itu.

 Daar was ook alles rustig, dus ik bereidde me voor op de Engelse les. Op  dinsdagmorgen vond ik het al een beetje vreemd dat de deur van het kantoor niet open was zoals gewoonlijk, maar de Engelse les ging door met een redelijk aantal studenten. Er waren een aantal mensen naar Pakse en Vientiane voor vergaderingen. Omdat iedereen me al heel hartelijk “Happy New Year” wenste, ben ik maar begonnen met het verschil tussen Kerst en Nieuwjaar uit te leggen.

De rest van de week is de deur van het kantoor ook niet opgegaan. De meeste activiteit speelde zich af rond het petang (jeu de boulle) veld, pal voor mijn deur. Daar werd intensief geoefend, soms tot in het donker. Mijn lessen en het werk in de kas gingen gewoon door, maar blijkbaar was er tussen kerst en Nieuwjaar weinig ander werk te doen. Vrijdag 30 december was er een petangtoernooi georganiseerd. Donderdag was mij nog verzekerd dat er eerst groepswerk zou worden gedaan. Opruimen, grasmaaien ed, maar ik bleek de enige in zijn werkkloffie te zijn dus dat ben ik maar gaan omwisselen. Er werd in groepen gespeeld terwijl de dames druk aan het koken waren: veel groente, geroosterde vis en soep. 

Natuurlijk ging er ook regelmatig iemand rond met een glas BeerLao, maar dat spreekt vanzelf. Om een uur of 2 was het eten klaar en werd er aan grote tafels gegeten en gedronken. De muziek kwam tijdens de hele dag behoorlijk hard uit twee enorme boxen. Na het eten werd er ook gedanst en werden de prijzen aan de winnende teams uitgedeeld: 100.000 en 50.000 kip (€ 10,- en €5,-) Toen het bier zo’n beetje op was, was er nog een kleine afterparty in de school in het dorp. Felice was al thuis gebleven en ik heb ook vrij snel de terugtocht aanvaard en gauw (vrij dronken) naar bed gegaan.

Zaterdag hadden we afgesproken met z’n vijven naar Attapeu te gaan, een plaats 150 km hiervandaan richting Vietnamese grens. In een gehuurde auto met chauffeur was dat een leuke tocht naar een Filipijnse vrijwilliger die daar net is begonnen. Hij had bezoek van een andere vrijwilligster, ook een Filippino en zij had voor een uitgebreide lunch gezorgd. We hebben het stadje een beetje verkend (het was veel groter dan ik me had voorgesteld) En ’s avonds hebben we gebarbecued, tequila gedronken en bij een vuurtje oudjaar gevierd. We hadden een klein beetje vuurwerk langs de weg kunnen kopen en om 11 uur (Filipijnse tijd van de jaarwisseling) hebben we een pijltje afgeschoten en natuurlijk na 12 uur de rest. Er was een fles lekkere champagne.

De volgende dag een andere weg terug gezocht over een nog niet geasfalteerde weg. Niet al te beste weg maar met wat prachtige watervallen. 

In Itu geluncht bij de waterval en toen we net weer thuis waren werden we uitgenodigd om ook de geroosterde kalkoen (kip met slurf in het Lao)) van de buurman te proberen. Die vertelde ons ook dat de directeur van het centrum terug was uit Vientiane en omdat hij het petang feestje had gemist nodigde hij iedereen uit om ’s avonds eend bij hem te eten. Dat was ook gezellig met alle medewerkers van het centrum, een man of 30. Daar hoorden we dat maandag 2 januari ook vrij was omdat een vrije dag op zondag, natuurlijk gecompenseerd moet worden. Al met al een bijzonder eind aan 2011 en een rustig begin van 2012. En dan te bedenken dat we hier binnenkort het Chinese Nieuwjaar vieren, in april het Laotiaanse Nieuwjaar (drie dagen waterballet) en op sommige plekken wordt ook nog het Hmong Nieuwjaar gevierd. De Hmong is een belangrijke etnische minderheid hier. Gelukkig valt het Chinese en het Vietnamese Nieuwjaar samen, anders werden alle jaarwisselingen wel een erg grote aanslag op de landelijke arbeidsproductiviteit.