Fieldtrip Attapeu.

Tijdens een gesprek, vorige week, met de directeur van SAFREC (Southern Agricultural Regional Research Centre) over de mogelijkheid een UNDP financiering aan te vragen ( een tip van een mede VSO volunteer) kreeg ik plotseling een uitnodiging om mee te gaan op een field trip in Attapeu een plaats ongeveer 200 km ten oosten van hier.

Er is daar een samenwerkingsproject tussen Duitsland en Laos waar een Duitse ontwikkelingswerker zit. Op aandringen van de provinciale overheid is daar met een koffie project begonnen, maar er was nog nooit contact gelegd met het koffie onderzoeksstation waar ik ook werk. De Duitse ontwikkelingswerker,  Karsten, heeft dat contact gelegd en er zelf voor gezorgd dat er een expert van het research center tijdelijk aan het project in Attapeu is toegevoegd. Er zijn ook grote plannen om meer aan groenteteelt te gaan doen. Het project is voortvarend van start gegaan en er is geld dus er worden heel veel koffie zaailingen gemaakt maar het is nog lang niet duidelijk of de boeren en voorlichters genoeg kennis hebben en kunnen investeren om de koffieteelt , die echt behoorlijk geld op kan leveren, hier te laten slagen. Ambitie genoeg, maar ook genoeg praktische bezwaren moeilijkheden. Stof genoeg om met Karsten, die hier nu 2 jaar is, te praten.

Woensdag gingen we op weg, gelukkig in een goede auto, want ik voelde me niet al te lekker door wat darmproblemen en het was behoorlijk heet. De reis was mooi en we werden ontvangen met een Laotiaans diner. De volgende dag bleek dat er verwacht werd dat ik wel mijn eigen accommodatie betaalde. OK € 10 voor een kamer valt te doen.

De volgende dag veel gereden, we begonnen met een bezoek aan de het kantoor van de district gouverneur .Op de plaats van bestemming aangekomen hebben we eerst samen de meegebracht lunch opgegeten. Daarna aantal velden bezocht, hier en daar wat advies kunnen geven, veel gepraat en vooral gekeken hoe alles verliep. We beëindigden de dag op het petangveld waar eerst een soort evaluatie werd gehouden waar ook de gouverneur weer bij was. Daarna werd het uit een dorpje meegebracht espeenvarken geroosterd en werd er petang gespeeld.

De volgende morgen werd er nog een proef sessie georganiseerd van de eerste geproduceerde  koffie.

Wij hebben toen nog en trip gemaakt bijna tot aan de Vietnamese grens. Daar zagen we lange rijen vrachtauto’s met hout wachten voor de grens. Iemand die het weten kan vertelde dat 90% van het daar naar Vietnam vervoerde hout illegaal gekapt wordt en dat er houtsoorten zijn die zo waardevol zijn dat het loont om kleine hoeveelheden (tot 100kg) op een brommer en te voet de grens over te brengen. De hout smokkel is daar zeer levendig en bijna openlijk.

Na een lange reis terug nog even bij een medewerker van het research center op bezoek op een feest voor zijn pasgeboren zoontje. De kleine wordt veel geluk gewenst en er worden opgerolde bankbiljetten om zijn pols gebonden onder het uitspreken van een wens. Natuurlijk weer eten en beerlao.

De berichten over mijn motorfiets zijn minder gunstig, hij wordt naar Vientiane gestuurd voor verdere reparatie. Alles met elkaar (dat ik me niet helemaal lekker voelde, de motor, dat je je bewust bent hoe afhankelijk je van vervoer van anderen bent e.d.) maakte dat ik me niet al te best voelde, maar ik geloof dat het ergste alweer achter de rug is.