Het advies van de Australische arts in Vientiane heb ik me goed ter harte genomen. Hij dat je als je op een geïsoleerde plek in het binnenland komt te zitten dat het voor je mentale welzijn goed is er regelmatig uit te gaan. Afgelopen weekend dus maar eens een trip gemaakt naar Champassak een dorpje aan de Mekong ongeveer 40 km ten zuiden van Pakse. Ik reed op de heenweg ten westen van de Mekong over een goede weg er naartoe en het weer was ook goed dus het was een lekkere tocht op de motor.
Voor de laatste kilometers moest ik de rivier over en toen ik daar aan kwam zag ik natuurlijk het veer net weg varen. Een oudere vrouw gebaarde me dat er verderop nog een veer was. Na even zoeken vond ik die en ik kon vrijwel meteen mee. Twee flinke kano’s aan elkaar met wat planken dienden als veerpont en daar konden zeker 4 motors of scooters op. Voor een Euro was ik aan de overkant. De Mekong is echt een indrukwekkende rivier. Het regent nu dus hij is hier al zeker twee keer zo breed als de Rijn in de buurt van Rotterdam. Ik vond een guesthouse met uitzicht over de rivier. Er zijn niet veel toeristen op het moment. Champassak is een gemoedelijk dorp met een smalle weg en wat bruggetjes dat mij een beetje aan dopjes als Ankeveen en Kortenhoef deed denken. Na de reparatie van een oud lek in de voorband, gelukkig in het dorp, op weg naar de lokale bezienswaardigheid. Een Hindoe/Khmer tempel, Vat Phu, die op de lijst van Wereld Cultureel Erfgoed is gezet. Het is een enorm complex daterend uit de 11e Eeuw met een ingewikkeld water-opvang en -opslagsysteem.
Een hele klim naar boven, maar de moeite waard alleen al voor het prachtige uitzicht. De volgende dag regende het ’s morgens vroeg behoorlijk, maar om een uur of 8 werd het droog en ik vertrok iets na negenen weer naar Pakse. Tijdens de terugweg langs de oostoever van de rivier nog verder onder de indruk van de Mekong gekomen. Het was een mooie tocht over een nieuwe weg tussen de rijstvelden van het rivierdal door. Een overstekende hond was nog niet gewend aan verkeer op de weg en liep bijna onder mijn motor. Ik kwam vrij met een flinke hartklopping, maar je realiseert je weer even hoe kwetsbaar je bent. In Pakse nog wat boodschappen gedaan en wonder boven wonder zonder regen terug op de thuisbases aangekomen. Leuk weekend gehad dus.
Vandaag was een student niet op de Engelse les omdat hij iemand in zijn koffieveld, hier op het terrein, op een mijn was gestapt, naar het ziekenhuis in Pakse bracht. De verwondingen bleken mee te vallen, maar het brengt de oorlog van 40 jaar geleden wel in één letterlijke klap, even heel dichtbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten