Traditionele Laotiaanse massage

Al voor ik wegging had ik van verschillende mensen het advies gekregen vooral eens de Laotiaanse massage te proberen. Nu heb ik me in Nederland nog nooit laten masseren en ik zag niet direct een reden om daar verandering in te brengen. Om wat af te koelen was ik op zoek geweest naar een zwembad en uiteindelijk had ik iets gevonden vrij dicht bij het huis waar we als vrijwilligers zijn ondergebracht. Bij een grote, moderne sportclub is een aardig zwembad, 15 meter lang en op zondagmorgen nog niet al te druk. Wel vrij duur, entree 32.000 Kip (ongeveer € 3, -), dat lijkt niet veel maar als vrijwilliger moet je rond zien te komen van ongeveer 80.000 Kip per dag. Een dagkaart voor het zwembad inclusief 1 uur gratis traditionele Laotiaanse massage komt op 64.000 Kip. Dat leek me wel te doen voor een keer en het is maar één keer per week weekend natuurlijk.

Ik was zondag al vroeg in het zwembad en om 12 uur meldde ik mij voor mijn massage. Ik werd naar een ruimte gebracht waar op de grond zes matrasjes lagen afgescheiden door gordijnen. Ik kreeg een soort bruin judo pak uitgereikt; “smal” werd erbij gegiecheld. Inderdaad was het jasje veel te krap dus dat maar uitgelaten. Even later verscheen mijn masseur, een verlegen jongeman en niet een van de jonge dames waar ik op gehoopt had, dat heb ik dan weer. Het begon met het dimmen van het licht. De masseur was aardig, maar zijn beheersing van het Engels bleek beperkt te zijn tot de woorden “turn” en “finished”. Ik moest kiezen uit twee potten crème, maar de keus heb ik maar aan hem gelaten, omdat ik geen idee van het verschil had. De massage begon bij de tenen van de linkervoet en via de linker arm en de rechterkant werden veel spieren en gewrichten goed onderhanden genomen. Ook de rug en het hoofd kwamen aan bod. Om de rug goed te kunnen bewerken, werd toch even het judojasje erbij gepakt. De behandeling was zeker niet onaangenaam en ik had de indruk dat ik in handen was van iemand die weet wat hij doet. Verschillende manipulaties hadden veel weg van de behandeling die ik in Nederland bij de fysiotherapeut heb mogen ondergaan.

Na een uurtje was het dus “finished” en ik wilde door de achteruitgang naar de kleedkamer gaan toen ik werd teruggeroepen. “Drinking tea” meldde een andere medewerker. En inderdaad stond er een kop kruidenthee op me te wachten. Mijn zondagmorgen was prettig besteed; ik denk niet dat ik nog veel behoefte aan herhaling zal hebben, maar wie weet. Ik begrijp dat er (bij sommigen van jullie) grote behoefte bestaat aan beeldmateriaal van deze belevenis. Tot mijn opluchting moet ik meedelen dat niets hiervan op de gevoelige plaat is vastgelegd, wat op zich al bijzonder mag heten want sommige van mijn internationale collega’s zijn bijna voortdurend bezig met de digitale camera en er worden grote hoeveelheden foto’s gemaakt. Niet allemaal even goed trouwens.