De inwendige mens.

Nog even een algemeen stukje tussen de taallessen door. Ik schat dat een groot deel van de inwoners van Vientiane afhankelijk is van de verkoop van voedsel op straat. Overal zijn kleine of grotere stalletjes waar van alles te eten te koop is. In de toeristenwijk worden ’s avonds hele trottoirs omgebouwd tot openlucht restaurant langs de Mekong. Je kunt overal voor een heel redelijke prijs eten (tussen € 1,- en € 7,-) Er wordt veel Kao Pad gegeten. Een soort Nasi, gebakken rijst met kip, varkens- of rundvlees, die altijd wordt geserveerd met een kom bouillon ernaast. Een ander populair gerecht is de “noodlesoup”  een bouillon met veel kruiden, wat vlees en mihoen of mie. 

Boullion erbij

De verjaardagstaart

Ook wordt overal op straat van alles geroosterd, er zijn veel verschillende worstjes te koop maar er worden ook hele vissen, kippen en zelfs varkens aan het spit klaar gemaakt. Voor het restaurant wordt dan een houtskoolvuur voor de barbecue aangelegd en dan moet het vlees natuurlijk regelmatig gekeerd. De mensen die dit doen zijn vaak uitgerust met een hoed en een grote lap voor het grootste deel van het gezicht. Van de week heb ik ook ontdekt dat je een grote zak kroepoek kunt kopen voor 50 cent, ongebakken kroepoek heb ik nog niet gezien. Er zijn ook uitgebakken stukjes varkenszwoerd te koop (Heten dat geen kaantjes?), gedroogde en gezouten vis, vers gemaakte noodles enz.

Zelf eten we, in het Volunteerhouse nog wat Europeser.   ’s Avonds koken we meestal met vier volunteers samen, meestal rijst met saus. De volunteer uit India had blijkbaar geen probleem met het maximum bagagegewicht want die heeft, behalve een grote hoeveelheid kruiden ook een hogedrukpan meegenomen om curry te kunnen maken. Met Nellie uit Kisumu hebben we ook een avond chapati gemaakt en gister heb ik nasi gemaakt. Het is leuk om samen te koken en te eten. Het is wel heel fijn dat er zoveel op de markt te krijgen is. Eigenlijk kun je bijna alles krijgen, verse vis, paddenstoelen, erg veel kruiden en groenten, vlees, taugé. Bloem voor de chapati was moeilijk te krijgen, daarvoor moesten we uiteindelijk naar een grote supermarkt voor tarwebloem uit Australië en ook gedroogde bonen en bijvoorbeeld paprika zijn niet gemakkelijk verkrijgbaar en dus duur. Je kunt hier wel Frans stokbrood krijgen, maar bruinbrood is onbekend. Als je het in de Pointit aanwijst denken ze dat dat chocoladecake is. Er zijn trouwens wel taartenwinkels, waar we voor de verjaardag van onze Filipijnse volunteer een mooie (erg zoete) taart kochten. In de kleine supermarkt hier om de hoek is jam, pindakaas, goede lokale honing en haring in tomatensaus is goed verkrijgbaar, maar ook b.v. blikjes leverpastei uit Denemarken. Ik heb ook een keer kaas gekocht, maar dat was geen succes, erg duur en niet erg lekker.

Ook wat drank betreft zijn hier niet veel problemen. Het bier, Beerlao, is uitstekend en wordt geschonken in korte glazen met ijs. Dat was wel even wennen. Het komt in flessen van 640 ml en de ober blijft bij de tafel staan om na twee slokken het glas bij te vullen en je van nieuw ijs te voorzien. Bij het luxe Tigerbeer wordt dit gedaan door mooie jonge dames in strakke blauwe jurkjes, erg verleidelijk, maar tot nu toe, voor mij, nog geen reden om van merk te veranderen. Sterke drank is ook volop te verkrijgen, maar alles wat wordt geïmporteerd heeft Europese prijzen. Er is ook een lokaal geproduceerde ” Lao whisky” een soort rijstbrandewijn. Best te drinken, ongeveer 40% alcohol en 5.000 Kip (± € 0,50) voor een kwart liter. Dat is dus goedkoper dan zo’n grote fles BeerLao die in de restaurants tussen de 8.000 en 15.000 Kip kost en in de winkel 7.000 Kip.