Nam Suang

NAFRI Veterinary Dept. Nam Suang

Vandaag, vrijdag 8 april, een welkome onderbreking van de Lao lessen. We maakten een trip naar Nam Suang waar een afdeling van NAFRI, de onderzoeksorganisatie waar ik in Pakxong voor ga werken, is gevestigd. We vertrokken om half 8 met de VSO auto en Kamlah en Tim de twee VSO vertegenwoordigers in Laos,  Nellie (de Keniaanse volunteer) en ik. Het duurde even om in de spits de stad uit te komen, maar we waren na ongeveer een uur op de plaats van bestemming. Daar pikten we Evangaline, een Filipijnse volunteer op en we gingen verder naar de bosbouw afdeling van Nafri, waar Nellie komt te werken. Een prachtig oud gebouw in het bos, waar je echt het gevoel hebt dat je in het oerwoud zit. Een redelijke hortus en een kwekerijtje, maar de grote aanplant (200 ha) lag honderden kilometers ver weg.  Hierna gingen we even naar het huis waar Nellie met Evangaline komt te wonen. Een mooi huis wel van baksteen, maar in de traditionele Laotiaanse stijl, dus op pilaren met een grote open ruimte onder het huis.

Op de werkplek van Evangaline, die veearts is op de veterinaire afdeling van Nafri, kregen we een rondleiding. De koeien zagen er niet best uit, er was een vrij groot probleem met voer aan het eind van het droge seizoen. De weiden zagen er ook niet best uit met veel onkruid. De geiten hadden ook de aanplant van groenvoer geplunderd en waren naar een afgelegen wei verbannen. Een geit had daar blijkbaar zelfmoord neigingen van gekregen en had zich verhangen in de heg. Dat werd gevierd met een barbecue en een kratje Beerlao. Het geroosterde vlees was lekker, maar er werd ook een deel van het vlees gekookt, met de ingewanden en een flink deel van de inhoud van de darmen en dat werd later als lekkernij gepresenteerd. Ik heb een klein stukje geprobeerd, maar het was niet erg lekker; wel zoet, want het was gekookt met een ruime hoeveelheid suiker.

Om 4 uur met Nellie de bus terug naar Vientiane genomen, want Kamlah en Tim waren al eerder voor een afspraak teruggegaan. De bus reed keurig op tijd en voor een vaste prijs werden we weer binnen een uur op het busstation van Vientiane afgezet. De bus was wel erg oud en hing met touwtjes aan elkaar, maar het reed prima. In Vientiane moesten we nog naar ons huis aan de andere kant van de stad zonder fiets. Onze eerste kennismaking met het openbaar vervoer. Kleine elektrische busjes, wat groot uitgevallen golfkarretjes, rijden een vaste route door de stad en stoppen op verzoek. Weer een vaste prijs van 2000 Kip (€ 0,20) Het was een leerzaam en leuk tripje en ik heb een beetje kennis gemaakt met de organisatie waar ik voor kom te werken. Veel mensen waren in Pakxong geweest en hebben het over het koude klimaat daar. Ik begin daar wel benieuwd naar te worden, maar de reis naar het zuiden duurt nog 3 weken.