Tot ziens Vientiane.

De Lao lessen zijn afgelopen. We hebben een begin gemaakt met een heel moeilijke taal. Een beetje verstaanbaar kunnen we ons maken, maar omdat het een toontaal is, blijft het moeilijk. Ze verstaan je hier echt niet als je het woord op de verkeerde toonhoogte uitspreekt. Dat is met mijn muzikaal gevoel een behoorlijke handicap. We zullen nog heel wat tijd aan de taal moeten blijven besteden voor het niveau aanvaardbaar is, maar we doen ons best en zijn ijverig.

We zijn dus weer aan het afscheid nemen geslagen. Eerst donderdag eten met de leerkrachten, drie leuke studenten, waar we echt een band mee hebben opgebouwd. We gingen naar Bawpenyang een open restaurant op de bovenste verdieping van een gebouw aan de Mekong. Een heerlijk briesje en een prachtig uitzicht over de enorme rivier, met aan de overkant de lichtjes van Thailand. We wilden graag gegrilde vis, maar die was op. Geen nood, onze leraren gingen beneden aan de rivier bij een stalletje geroosterde vis kopen en in het restaurant kregen we borden en bestek. Er was ook Laab een traditioneel Lao recept en vruchtenbowl. Een heel geslaagde avond.

Vrijdag dus de laatste les. We hebben een uitnodiging voor ons afscheidsfeestje geschreven, in Lao, aan onze buren. De volgende morgen, op uitnodiging van de leraren, ontbijt in een Vietnamees restaurantje. Lekker! ’s Avonds dus ons afscheidsfeest. Iedereen had iets gekookt uit zijn of haar land. Er was een enorme hoeveelheid voedsel, maar er was niet eens zoveel over. Er waren Laotiaanse loempiaatjes, beef en beer, curry, chapati, vruchtenbowl en cassavecake uit de Filippijnen, lekkere hapjes uit Indonesië, Kosovo en Zweden. Zelf had ik ‘drie in de pan’ gemaakt, dat was makkelijk toen ik wist waar ik rozijnen en bloem kon krijgen. Van één van de leraren kregen we een klein Laotiaanshartje om aan onze telefoon te hangen, heel lief! Na het eten het gebruikelijke verloop van een feestje hier. Muziek, dans, Karaoke en weer muziek en dans. Heel gezellig.

De dame die voor de Filipijnse cake had gezorgd was ook op het feestje en zij nodigde ons uit in haar huis, hier vlak bij. Daar hebben we dus gisteravond spaghetti gegeten en Filipijnse snacks en natuurlijk weer een lekkere zoete maispudding. Nova, zo heet de Filipijnse, werkt al 14 jaar in Vientiane voor het UN programma dat de mijnen en munitie van de Vietnamoorlog opruimt. Een groot programma hier dat nog veel jaren in Laos actief zal zijn.

Vanmorgen de uiteindelijke bijeenkomst voor vertrek. De overeenkomst tussen VSO en de regering is goedgekeurd, nu staan alleen nog de bureaucratie en formaliteiten ons officiële verblijf in Laos in de weg, maar dat moet toch wel in een paar weken gereld zijn. We vertrekken dus morgenavond 3 mei om half 9 met 5 volunteers per nachtbus naar het Zuiden, we gaan met 3 man naar Pakse vanwaar ik met de bus verder ga, naar Pakxong. Geen motor nog omdat het krijgen van het rijbewijs afhankelijk is van de verblijfsvergunning. We zijn om 6 uur de volgende morgen in Pakse. Het is nog even spannend waar en wanneer ik weer kan mailen e.d., maar dat is na morgen gauw genoeg duidelijk. We zijn klaar voor vertrek!